“Je kan ook van schoonheid sterven.”
Florian Eisath
Met dezelfde verbeten gretigheid waarmee Florian Eisath vroeger in de startpoort van diverse wereldbekerwedstrijden stond, heeft hij zich nu op zijn nieuwe loopbaan als directeur van het skigebied Carezza, gesmeten. Aan ambitie heeft hij niets ingeboet, Carezza moet het meest duurzame en ecologische skigebied ter wereld worden. Wij trekken ons strakste en snelste skipak aan en ontdekken in het spoor van Florian niet enkel het wondermooie Carezza, maar duiken mee onder in het voormalig leven van de topsporter en worden ondergedompeld in zijn groene plannen.
Op een klein half uurtje van Bolzano aan het einde van het Eggental, hartje Dolomieten en midden in het Unesco-werelderfgoed, ligt Carezza. Het gelijknamige meer, Lago di Carezza, is beroemd vanwege zijn kristalhelder groene water. Niet dat we daar in de winter iets van te zien krijgen, het meer is namelijk helemaal bevroren en ondergesneeuwd. De toppen van de Latemar-groep en de Rosengarten torenen hoog boven Carezza uit. De legende wil dat de dwergkoning Laurin aan de voet van de berg een prachtige rozentuin had aangelegd. Koning Laurin werd verliefd op Similde, de dochter van de koning uit het dal. Met zijn mantel die hem onzichtbaar maakte om, ontvoerde hij Similde. De ridders van de koning werden uitgestuurd om Similde terug te halen. De dwerg maakte geen schijn van kans tegen de ridders. Similde werd teruggehaald, Koning Laurin opgesloten en de rozentuin vernield. In zijn cel sprak Koning Laurin een vloek over de rozentuin uit, mensen zouden de rozen noch overdag, noch ’s nachts nog rood zien oplichten. In zijn vloek vergat hij echter de schemering, wat maakt dat de Rosengarten bij zonsopgang en -ondergang prachtig rood oplicht. De ‘enrosadira’ tovert een sprookjesachtig licht, gaande van geel tot felrood en zelfs mythisch paars. Het skigebied focust zich voornamelijk op families. Het is niet al te groot en is bovenal erg overzichtelijk. Ook ervaren en ambitieuze wintersporters kunnen er terecht op een handjevol stevige zwarte pistes. En zelfs al zijn de niveauverschillen in je gezin of vriendenkring groot, toch kan je gedurende de dag altijd wel ergens met elkaar afspreken, zelfs met niet-skiërs. En ach ja, we zitten in Zuid-Tirol, Italië. Dat het eten er overheerlijk is, hoeft geen verdere uitleg. Ideaal voor families en levensgenieters.
Vooraleer we echt op pad gaan, toch even een bezorgdheid laten wegnemen. Gaan wij ooit een voormalig racer kunnen volgen? Of hij nog veel skiet, willen we dus wel even weten. “Ik weet niet of ik dat wel skiën kan noemen. Ik doe mijn boots en ski’s aan en ski even doorheen het hele skistation. Dat is niet meteen skiën zoals ik het vroeger kende. Als ik eens een dagje vrij heb, trek ik er eerder met de toerski’s op uit. Dan ga ik naar een rustige plaats ergens in het bos of op de berg waar ik helemaal alleen ben. De geeft me de tijd om tot rust te komen, om met nieuwe ideeën op de proppen te komen.”
Florian Eisath: “Ik ben geboren en getogen in Carezza, ons huis stond letterlijk naast de pistes. Skïen was niet enkel een sport voor mij en mijn ouders, het was ook gewoon een vervoersmiddel. Mijn moeder werkte in het hotel van mijn grootouders en ging op ski’s naar haar werk. Ik kom uit een famille met een sportieve achtergrond. Mijn moeder nam in het rodelen deel aan de Olympische Spelen. Mijn vader was een erg sterke skiër, maar heeft nooit de kansen gekregen om professioneel skiër te worden. Hij koos voor studies, werd ingenieur en richte TechnoAlpin op. Van kleins af werd mijn passie voor skiën zo gecombineerd met interesse in technologie.”
Sneeuw is mijn leven.
Georg Eisath, de vader van Florian, kan je met recht en rede als een heuse pionier van het sneeuwkanon noemen. Ruim veertig jaar geleden ontwikkelde de mede-oprichter van TechnoAlpin zijn eerste sneeuwkanon. In 1990, richt hij samen met Walter Rieder en Erich Gummerer, TechnoAlpin op dat zich op erg korte termijn zou ontpoppen tot de wereldleider in machines om sneeuw te maken. De dwergkoning Laurin mag dan wel over de bergen heersen, hier op de sneeuw is het Georg die regels bepaalt.
Florian: “Mijn carrière is erg natuurlijk verlopen. Iemand merkte op dat ik toch wel veel talent had. Ik heb alle jeugdcategorieën doorlopen tot ik bij het nationale team zat. Ik heb dertien jaar in het circuit meegedraaid en daar erg veel mooie dingen beleefd. En ook veel geleerd, niet enkel over wedstrijden maar ook hoe je een piste moet prepareren of hoe een skigebied eruit moet zien. In 2002 kocht mijn vader het familiehotel over. Op vlak van natuur is dit misschien wel een van de mooiste plaatsen ter wereld, maar het skigebied was – met amper nog één werkzame lift – op sterven na dood. Je kan dus ook sterven aan schoonheid.” Het was tijd om te investeren. Om de toekomst van deze wonderlijk mooie plaats een nieuwe vorm te geven, een vorm die groen en duurzaam zou zijn. Die vernieuwde aanpak leidde niet enkel tot een heropleving van het skigebied maar zorgde ook voor vernieuwde betrokkenheid bij de lokale bewoners. “We hebben een moeilijke start gekend en hebben nog een lange weg te gaan, maar nu meer dan tien jaar later hebben we een solide basis gelegd.”
Tweede carrière
2014 kondigde zich niet meteen als een succesjaar aan voor Florian. Hij had een slecht seizoen en raakte zijn plaats in het nationale team kwijt. “In mijn binnenste brandde nog steeds een vuur voor de sport. Dus besloot ik om op eigen houtje verder te trainen en alle mogelijke kansen te grijpen. Tegelijkertijd voelde ik een enorme drang om mee in het bedrijf te stappen. Ik heb toen een soort stage gelopen met de toenmalige managing director. Ik zocht mijn eigen projecten, kwam met dingen die ik elders tijdens het racen had gezien op de proppen en bracht zo veranderingen aan het skigebied aan. Niet iedereen was daar altijd even gelukkig mee, maar ik heb toch maar doorgezet. Het was als het ware de start van mijn tweede carrière. In de herfst van 2014 kreeg ik van het team ook mijn laatste kans om me te bewijzen in een wereldbekerwedstrijd. Ik eindigde in een van mijn beste races van mijn loopbaan ooit, als dertiende. Ik was niet gewoon terug, ik was zelfs beter dan ooit.”
De jaren die daarop volgden waren de beste jaren ooit voor Florian. Tussen het trainen en racen door, bleef hij wel verbonden aan het bedrijf en begon hij steeds meer zijn stempel te drukken om een duurzame en toekomstgerichte structuur op poten te zetten.
“In 2017 had ik mijn beste seizoen, met een podiumplaats voor het thuispubliek in Alta Badia en een negende plaats in de wereldbekerstand. Maar ik voelde ook wel dat mijn carrière op zijn einde liep. Ik wou echter zelf kunnen beslissen wanneer ik zou stoppen. Mijn laatste grote doel waren de Olympische Spelen. Ik was perfect voorbereid ook al wist ik dat het mijn laatste seizoen zou zijn. Aan de start van mijn laatste race was ik zo opgelucht, zo gelukkig. Me motiveren om nog een keer voluit te gaan, was behoorlijk lastig. Ik eindigde toch nog tiende waarmee ik het ongelijk van hen die niet meer in mij geloofden, kon bewijzen. En belangrijker, ik kon stoppen op een hoogtepunt en wanneer ik het wou. De passie en de energie die ik tijdens het racen had gekend, wilde ik nu overbrengen naar de zakelijke kant van een skigebied. Ik ging vanaf dag een vol gas. Het plan was dat ik in 2018 het management zou overnemen. Ik vrees dat ik echter wat teveel energie had waardoor de toenmalige manager voortijdig vertrok. Als je jong en hongerig bent, wil je alles veranderen, pas later besef je dat het niet steeds verstandig is alles in een keer te willen.”
Wat moet je eigenlijk leren om van professioneel sporter businessman te worden?
“Eigenlijk moet ik nog bewijzen dat ik een goede ondernemer ben. Ik moet nog leren om compromissen te sluiten, iets wat ik als sporter nooit heb moeten doen. Als sporter moet je een klein beetje een ‘asshole’ zijn. Als ondernemer moet je ook een focus en een drive hebben om je doelstellingen te behalen, maar tussen het doel en de finishlijn ligt er veel meer tijd, meer discussie, meer overleg om een weg te vinden waarmee iedereen kan leven. Ik voel mezelf veel comfortabeler in deze positie. Ik win liever mijn wedstrijd zonder dat ik de verliezers achter moet laten. Wij wonen in een kleine vallei waar iedereen iedereen kent. Als je daar slecht omgaat met mensen, kom je hen in de volgende ronde waarschijnlijk toch terug tegen. Topsport draait alleen maar om winnen of verliezen.”
Carezza als duurzaam voorbeeld
Dat bergbewoners dichter bij de natuur staan dan stedelingen, is een ver geopende deur intrappen. Dat is voor de familie Eisath niet anders. Als kind ging Florian jaarlijks naar de Stelvio-gletsjer om te skiën. Florian verwonderde er zich toen al over hoe snel de gletsjer kleiner werd, hoeveel sneeuw en ijs jaarlijks verloren ging. “Akkoord, het kan al eens regenen in de winter, maar ik had het gevoel dat wij steeds meer races in de regen deden. Als skiër is het onmogelijk om de klimaatverandering niet op te merken. Iedereen in het professionele racecircuit is er dan ook enorm bezorgd om.”
Mede onder invloed van vader Georg en echtgenote Maria Gufler, nu marketing-verantwoordelijke voor het skigebied werd volop de groene kaart van ecologische duurzaamheid getrokken. In 2011 kreeg Carezza de mogelijkheid deel te nemen aan Alpine Climate Ski Resorts, hun samenwerking met Arosa (Zwitserland) leverde hen geen windeieren op.
“Wij hebben toen vooral onderzocht hoe we onze energieconsumptie, zowel brandstof als elektriciteit, konden verminderen. In samenwerking met TechnoAlpin hebben we toen een project opgezet om de voorbereiding van het winterseizoen verder te optimaliseren.”
Jarenlange observatie van het weer en de temperatuur leerde Georg dat jaarlijks in november gedurende ongeveer twee weken de temperatuur flink daalt. Dat is het moment om de eerste keer sneeuw te maken. Eens de temperatuur daalt, duurt het ongeveer vijf minuten om de bij benadering tweehonderd sneeuwkanonnen in werking te stellen. In die twee weken draaien de sneeuwkanonnen bijna non-stop. Een zorgvuldige planning van het juiste moment helpt Carezza flink op de elektriciteitsfactuur te besparen. “We bekijken en optimaliseren echt alles. Dat gaat van de juiste plaatsing van de sneeuwkanonnen tot enkel daar sneeuw maken waar nodig. Het heeft geen zin om op de ene plaats een berg sneeuw te hebben en op een andere plaats half maart zonder te zitten. We houden nauwkeurig per sectie in het skigebied bij hoeveel centimeter sneeuw er nodig is om het hele seizoen te kunnen voltrekken. Op vlakke stukken hebben we minder sneeuw nodig dan op steilere stukken. De piste-bullies zijn allen voorzien van een gps en een app die hen exact vertelt hoe diep de sneeuw is en waar er eventueel nood aan extra sneeuw is. De sneeuwkanonnen worden centraal aangestuurd en we hebben real-time informatie over de output van elke machine. We verbruiken nu 25% minder elektriciteit dan vroeger en 30% minder brandstof voor de piste-bullies. En dat heeft natuurlijk ook positieve gevolgen voor ons algemeen budget.”
Volledig klimaatneutraal
Dat het concept behoorlijk succesvol is, is ook de buitenwereld niet ontgaan. Carezza mag ondertussen pronken met de de ARGE Alp prijs en mag zich een Sustainable Alpine Ski Resort noemen. Maar dat betekent geenszins dat Florian nu op zijn lauweren kan gaan rusten. De uitdaging blijft, de verse ideeën eveneens. “We willen nu alle stappen opnieuw bekijken om alles duurzaam te maken en daarbij zoveel mogelijk verschillende partijen betrekken. Dat gaat van hotels en restaurants tot al het personeel. We spreken nu met lokale boeren om lokaal voedsel te produceren voor de hotels en restaurants. We willen plastic bannen en de wintersporters duidelijk maken dat hun verplaatsingen in het skigebied prima met liften en openbaar vervoer kunnen. Tegen 2025 willen we volledig klimaatneutraal zijn. En daarmee bedoel ik niet voldoende euro’s neertellen om een label te krijgen. Zo werkt het niet voor ons. Aan het eind van de dag is sneeuw gewoon wit, hier of elders. Na een perfecte skidag maalt niemand erom of je elektriciteit nu van een steenkool- dan wel hydrocentrale komt. Als je in Carezza komt skiën, wil ik dat je het verschil daadwerkelijk merkt. Wij willen wintersporters meer bewust maken dat ze meer oog krijgen voor de prachtige natuur. Die schoonheid is er niet omdat wij dat zo geregeld hebben, we mogen die natuur even lenen, maar moeten er wel voor de volgende generaties de nodige zorg voor dragen. Het is een privilege dat je hier bent en dat je deze natuur mag gebruiken.”
Koning Laurin krijgt een nieuwe lift
“Een van onze doelstellingen is om het skigebied te ontwikkelen met zo weinig mogelijk liften en zoveel mogelijke pistes. We hebben nood aan liften die meer pistes bedienen, niet aan onnodige liften.” In die optiek kadert de bouw van de nieuwe tien-persoons gondel, König Laurin. Deze lift moet de Frommer Alm met de Kölner Hütte en de Laurins Lounge verbinden en zowel de bestaande König Laurin als de Monte Coronelle stoeltjeslift en twee sleepliften vervangen. Wat de nieuwe lift helemaal bijzonder maakt is dat er als het ware een onzichtbaar bergstation komt. De Zuid-Tiroolse architect Werner Tscholl zal het bergstation helemaal in de omgeving laten opgaan om op die manier het zicht op de Rosengarten niet te verstoren. De look & feel van een grot past natuurlijk ook helemaal in de legende van Koning Laurin.
Eén reactie